Direct na haar aantreden als minister maakte Herfkens bekend radicaal ander beleid te gaan voeren ten opzichte van haar voorganger Jan Pronk. Nederland was onder hem in 119 landen actief, een aantal dat volgens Herfkens drastisch omlaag moest. Ze was kritisch naar (a) de behoefte van de hulp in het partnerland en (b) de relatie met het hulpontvangende land. Het resulteerde uiteindelijk in een lijst met 19 partnerlanden.

Dat Jemen een plekje op de partnerlandenlijst kreeg, was niet vanzelfsprekend. Lang was er discussie over de vraag of het land de hulp van Nederland verdiende. Jemen scoorde slecht op het gebied van mensenrechten, democratie en gelijkwaardigheid van vrouwen en, zo vonden sommige Kamerleden, “kwalificeerde zich daarom niet voor een bilaterale relatie met Nederland.” Maar de relatie tussen Nederland en Jemen bleef onder Herfkens onveranderd. Sterker nog, Jemen was het eerste land dat ze in haar rol als minister van Ontwikkelingssamenwerking bezocht. Over dit bezoek zei ze:

“De reden om toch te gaan, was dat wij al 20 jaar ontwikkelingshulp aan Jemen geven. Dan hebben wij het niet over ’’iets op de lijst zetten’’; wij hebben het dan over het continueren van een relatie. […] Het is een minst ontwikkeld land, dat verschrikkelijk weinig hulp krijgt. Moet je dan Nederlandse hulp onthouden die bijdraagt aan het verbeteren van de situatie, terwijl er eindelijk een regering zit die erkent dat dit de hoofdproblemen van het land zijn? Mijn antwoord hierop is “nee.”